De laatste dagen

Dinsdagmorgen doen we het rustig aan en zetten geen wekker. Niets te zoeken zo vroeg in deze stad die 's avonds met alle verlichting op zijn mooist is. Dit blijkt toch niet te kloppen. M. gaat uit nieuwschierigheid om zes uur 's morgen beneden in het casino kijken en het is nog/al flink druk.
We halen bij de Walmart de zoveelste tree water en nemen direct verse broodjes en beleg mee daarna rijden we naar Freemont street het hart van het oude Las Vegas. Onderweg zien we diverse trouwkapels en stelletjes in jurk en pak die gaan of net getrouwd zijn.
Wat is dit weer een stad van uiterste. Op de Strip eten de toeristen zich buikje vol en schittert alles en daar buiten staan de zwervers met borden langs de weg met het verzoek om werk in ruil voor iets te eten.
's Avonds zit een net verzorgd jong meisje op de loopbrug van een luxe hotel met een bord waarop te lezen valt dat ze negen weken zwanger is, honger heeft en moeilijkheden met het leven. De kantoortjes voor het verkrijgen van leningen op het kentekenbewijs van je auto en aankomende salaris zie je ook overal buiten de Strip.
Een flinke rij, duidelijk toeristen, staan in de rij bij een bedrijf waar mensen hun spullen hebben verpand in de hoop voor weinig iets moois mee naar huis te nemen.

Las Vegas een onwerkelijke stad waarvan ik me goed voor kan stellen, zoals een inwoonster ons vorige week in Bryce vertelde, dat als je er woont je alleen voor het bezoeken van een show nog op de Strip komt. Een stad die je leuk vindt of juist niet. Wij vonden het erg leuk om gezien te hebben.

In Ceasers Palace laten we ons tegen de avond op het terras van Cheese Cake Factory vallen, valt nooit tegen. Zodra er een restaurant op het terras gevestigd is word onze 18 jarige wel toegelaten maar verder zijn alle terassen en clubs voor hem en dus ook voor ons verboden terrein. Later op de avond lopen we langs de shows die de hotels 's avonds laten zien. Vooral de waterfontijn bij Bellagio is erg mooi.

Woensdag is het nog een graadje warmer. In Boulder City een stadje waar de bouwers van de Hoover Dam hebben gewoont en waar casino's nog steeds verboden zijn lunchen we op een terras waar ventilatoren staan die nevel sprayen. Hier is het goed uit te houden. We rijden naar de Hoover dam en onderweg loopt de temperatuur op naar 45 graden. Ondanks de hitte lopen we de dam op en neer en zien de onlangs gereedgekomen brug over Lake Mead. We zijn maar weer wat blij als we terug zijn in de auto, dit is echt een graadje te warm.

Op de terugweg nemen we nog een kijkje bij de Factory Outlet, een kopietje van Orlando en hier lukt het me zowaar om na weken zoeken een nieuwe tas te scoren.
Ons galgenmaal nuttigen we bij Nine Fine Irishman een Iers restaurant in New York New York met goede recensies die ze van mij echter niet gaan krijgen. Het gehakt wat in mijn stoofpot zat was smakeloos en leek wel geleverd door Taco Bell.
Met het laatste restje energie in mijn voeten lopen we nog naar Treasure Island om daar de show te bekijken maar het is er zo druk dat we snel afdruipen. In het hotel doen de heren nog een gooi naar de gele BMW, hij staat al een paar dagen te branden :)

Het vliegveld van Las Vegas Ligt slechts op enkele minuten van het hotel. Precies op tijd leveren we donderdagmorgen de huur auto in en gaan met de transferbus naar de terminal.
Via Atlanta vliegen we met een uur vertraging omdat de deur van het vliegveld niet wil sluiten terug naar onze eigen hitte van 35 graden.
Vip Park en Ride staat al voor de deur van de terminal te wachten om ons voor de gewassen Jeep af te zetten. Super deze service voor een in verhouding tot Nederland luttel bedrag.

De westkust van de Verenigde Staten, we hebben er 18 dagen aan mogen ruiken. Van te voren had ik mede door alle verhalen van frequente Amerika gangers grote verwachtingen die gedeeltelijk zijn uitgekomen.
De natuur is inderdaad indrukwekkend en op sommige plekken waar we waren uniek. Juli is echter gezien de drukte en hitte niet voor alle plekken de beste tijd, vooral Yosemite en Zion waren erg druk. Voor M. was het regelmatig gezien de hoogtes afzien, lang leve Florida ! De hotelkamers waren ondanks dat we een redelijk niveau hadden geboekt minder luxe en groot dan ik me had voorgesteld. De porties zijn net als in Florida inmens en je kan erg lekker eten, fast food is erg makkelijk te vermijden. Het eten is over het algemeen prijziger dan aan de oostkust.
Voor mij was 18 dagen al trekkend rondrijden met een auto genoeg, we hebben ons weer gerealiseerd (onze puber overigens niet) dat we het rustpuntje van de toercaravan toch ook wel heel erg fijn vinden. Slapen in je eigen bed en af en toe een paar uur met een boek niets doen of eerst even met je eigen bakkie koffie s' morgens opstarten en 's avonds bij een sterrenhemel op je eigen luie stoel zitten. Bij een langere vakantie in de States is het tussendoor huren van een huis voor een aantal dagen voor ons echt een must. Nu vonden we het onzin, de komende dagen gaan we uitrusten in villa Amerikhanen.

Over een weekje staat Lara al weer voor de deur en gaat K. beginnen aan zijn volgende vakantie. Twee achtienjarige samen met de cabrio op pad naar Miami en Key West. Is dat geen droom van menigeen op die leeftijd ? (deze moeder zal overigens blij zijn als ze weer veilig thuis zijn)

Car

Viva Las Vegas

In mijn hoofd had ik me gisteravond zo voorgenomen om samen met K. deze morgen de Navaja Loop Trail nog even te lopen, tussen de hoodoos lopen leek me een geweldige ervaring. Mijn lijf gaf echter bij het wakker worden aan dat dit niet verstandig was. Spieren over mijn gehele lijf zijn duidelijk in opstand aan het komen. We doen het rustig aan alvorens de 240 miles naar Las Vegas aan te vangen.
Over de 143 gaan we dwars door het Dixie National Forest. Onderweg zien we weer herten de weg oversteken.
In dit gebied een combinatie van berken en dennen omver gegooid door grote stenen en in de bermen veel bloemen. Langs de kant van de weg liggen dode herten die ze volgens een ranger gewoon laten liggen.

De 148 die van oktober tot mei ivm sneeuwval is afgesloten gaat dwars door Cedar Breaks National Monument. Hier net als in Bryce een sterk geerodeerd amfitheater wat op een hoogte van 3155 ligt. Het is bewolkt en 15 graden, na twee uitkijkpunten houden we het voor gezien en rijden door, we zijn een beetje verzadigd door rotsen.
Binnen het uur is de temperatuur al weer opgelopen naar 40 graden en pakken we het uur tijdsverschil weer terug.

Las Vegas is vanaf een flinke afstand al te zien. Direct achter de snelweg ligt de Strip waar de grotere hotels liggen. Als je van de snelweg af komt rij je voordat je het weet de parkeergarage van het hotel waar we de komende drie nachten slapen New York New York in. Als de koffers op de kamer staan gaan we de omliggende hotels en de bijbehorende casino's bekijken. Prachtig om te zien hoe mensen onderuitgezakt kunnen zitten achter een gokkast en opvallend hoe weinig vrouwen er achter de pokertafels zitten.
Het is prettig om regelmatig een hotel in te kunnen duiken want wat is het weer warm. K. geniet zichtbaar, ons stadsmens heeft weer volop leven om hem heen.
's Avonds gaan we bij Wolfgang Puck eten, de heren hadden een van de lekkerste pizza's ooit en van de mosselen met chorizo zou ik ook wel heel graag het recept hebben. Kan me niet heugen ooit mosselen gegeten te hebben die zo smaakvol waren.

Car

Bryce

We verlaten Zion via de hgw 9, de zgn Zion Park Boulevard, een weg waar M. het weer erg naar zijn zin had. Via een aantal bochten slingerde hij naar boven om vervolgens zijn weg te vervolgen door een 1.8 km lange tunnel. Gelukkig kwamen we oom agent niet tegen die weer had kunnen constateren dat er regelmatig iets van de rijbaan werd afgeweken.
Als beloning volgt uitzicht op Checker Boad Mesa bij de oost ingang van Zion.

In Mt. Carmel stoppen we bij het Thunderd Cafe, zowel de naam als het bord expresso spreekt ons aan. De kolibrie's die buiten rondvliegen zijn schattig maar de serveerster vind het duidelijk niet leuk dat we alleen koffie willen en dan blijkt het nog oplos espresso te zijn ook. Moon zou zeggen neem toch een waterkoker en oploskoffie mee :).

We rijden langs Red Rock Canyon om vervolgens Bryce in te rijden, het is dan elf uur. Ondertussen is er precies zoals voorspeld steeds meer bewolking binnen getrokken en begint het af en toe te druppelen.
We doen de uitzichtpunten in de Amphitheater Regio aan, achteraf gezien moet je die eigenlijk tot het laatst bewaren want die zijn het allermooist.
M. baalt dat na een paar dagen het gevoel voor hoogte maar niet minder wordt en kijkt af en toe van afstand mee. Het is zo jammer want hij mist zo heel wat en het is zoveel leuker om het met z'n drieen te kunnen beleven.

Daarna verwennen we M. nog even met het verzoek om de gehele weg door Bryce tot het eindpunt (Rainbow & Yovimpa Points) af te rijden. Hij doet het maar eigenlijk is hij helemaal klaar met de hoogtes van de afgelopen dagen.

Als we terug rijden zien we nog herten en in een weide een aantal prairiehonden spelen. Gelukkig heeft M. ook weer praatjes.

Bij Ruby Inn aangekomen, het hotel waar we vannacht slapen staat er een lange wachtrij, het reserverings systeem ligt er al een paar dagen uit.
Zoals ons gisteren al verteld is door twee jonge Nederlanders is het er vrij groot en commercieel. De kamer ziet er echter goed en groot uit (ook al ruikt hij als je binnen komt naar zweetvoeten maar na vijf minuten binnen ruik je dat gelukkig niet meer)
We gaan eten bij Foster's Family Steakhouse om het drukke commerciele restaurant te ontlopen.
Als we terug rijden komt het met bakken uit de hemel, toch rijden we nogmaals het park in naar Sunset Point en wonder boven wonder wordt het weer droog als de zon onder gaat. Een dubbele regenboog is het resultaat.

Het plan was om twee dagen Bryce te doen maar omdat ook voor maandag regen in dit gebied wordt voorspelt hebben we de tweede dag kunnen cancelen en gaan we een dag eerder richting Las Vegas.

Car

Nog een dagje Zion en Tubing

De wekker stond weer gewoon om zeven uur maar in door het tijdsverschil voelde dit echt als zes uur. Ik was vanmorgen dan ook even niet zo blij en voelde dat ik na 14 dagen een strak vakantie ritme moe begin te worden. Maar goed thuis is er weer voldoende tijd om uit te rusten dus kom op met die geit, douchen, ontbijten en met de shuttle naar het park.
Hier liepen we eerst de korte Weeping Rock trail. M. had een boek meegenomen en vond een bankje onder een boom. Aansluitend liep ik met K. een stuk van de Hidden Cayon trail. Een groot gedeelte van de trail lag in de schaduw wat erg lekker liep.

We namen de shuttle naar de Zion Lodge en sloten daar voor de lunch aan in de rij. Het gras onder een boom werd de lunch plek.
Ondertussen was de temperatuur al weer flink opgelopen we wilde echter nog even de Emerald Pool trail lopen die ook voor M. weer te hoog was.

Om twee uur reden we het park weer uit om even op temperatuur te komen in het hotel en om zwemkleding aan te trekken. Om kwart voor vijf moesten we bij Zion Adventures zijn waar we een tub in ontvangst namen en 2 miles over de Virgin dobberde. Dit was iets anders dan wat we enkele weken geleden in Florida hebben gedaan, deze rivier had hoogte verschillen waardoor er veel meer vaart in zat en goed op moest letten dat je niet tegen een steen of boom op knalde. Grote hilariteit als de tub tussen stenen vast kwam te zitten.
Na afloop werden we in een bus waarvan de bekleding flink nat was teruggebracht naar de auto.
Even douchen in het hotel en daarna een afsluitend etentje bij Oscar's cafe waar de porties weer veel te groot maar wel lekker waren.

Car

Zion

Gisteravond was niet zoals ik verwacht had. I.p.v. vroeg naar bed zaten we tot laat bij volle maan bij het zwembad. De luchtvochtigheid is hier veel lager dan in Florida en dat is erg prettig.
Na het eerste goed verzorgde hotelontbijt van deze vakantie gaan we weer op pad. Via de Moapa Valley rijden we de hgw 15 af tot iets voorbij St. George. In het begin is de weg wat saai maar dat veranderd al snel, om ons heen zijn verschillende rotsformaties te zien.
In Hurricane gaan we op zoek naar een Starbucks of andere koffietent. Niet te vinden, wel een paar loslopende Mormonen geheel in het paars gekleed met zeer ouderwets haar. In deze omgeving wonen veel Mormonen die naast drank en sigaretten ook de koffie en thee afzweren.
We halen broodjes en beleg bij de Walmart, alhoewel de lunches heerlijk (en groot) zijn bevalt dit ons vaak beter. We hebben na twee weken vakantie het gevoel dat er weer een paar Amerika kilo's bij zijn gekomen. Ik hoor jullie denken, er kan bij jou best wat bij maar ik kan verklappen dat dit in een jaar VS al 5 kilo's zijn waar ik me niet confortabel bij voel dus daar moet voor het eerst in mijn leven na de vakantie iets aan gedaan gaan worden.
In Utah de staat waar we ons nu bevinden mag de klok weer een uur vooruit en zo waren we al om een uur bij de Quality Inn & Suites Montclair.
We beginnen ons thuis te voelen, bijna al die hotel kamers lijken op elkaar.
In de zomermaanden mag je niet met eigen auto Zion in. Direct voor het hotel stopt echter de shuttlebus die elke 10 minuten komt.
Bij het bezoekerscentrum stappen we uit, als we net binnen zijn gaat daar echter het brandalarm af en wordt iedereen naar buiten gewerkt.
We wachten het verder niet af en stappen op de shuttle die Zion Canyon inrijd en ook hier weer verschillende haltes heeft.
Ondanks dat alle ramen in de bus openstaan is het weer flink warm. Bij het eindpunt stappen we uit en lopen de 2 miles lange Riverside walk. Aan het eind van deze loop begint de Narrow's hike, waar je voor bij Zion Adventures omdat je grotendeels in het water loopt speciale waterschoenen en een stok kan huren.
Vast een ervaring maar na het eens aangekeken te hebben besluiten we dit morgen niet te gaan doen, afgezien dat het water flink koud is is het ook verschrikkelijk druk, het lijkt de Efteling wel.

Wat zal ik zeggen van Zion, het is absoluut mooi maar op dit tijdstip van het jaar voor een natuurpark veel te druk, morgenochtend vroeg gaan we terug hopende dat het wat stiller is.
Inmiddels is het vijf uur en na alsnog een bezoek aan het bezoekerscentrum gaan we terug naar het hotel.
's Avonds eten we bij Wildcat Willies alle drie iets anders en driemaal perfect.
Nog even zwemmen bij het hotel en nog even buiten zitten in de afkoelende avondlucht.

Car

Valley of Fire

Om zeven uur duikt M. nog even het zwembad van het hotel in, op dat moment is het buiten al 31 graden.
Als iedereen klaar is vertrekken we via de 190 naar de Twenty Mule Team drive, jammer genoeg is de weg afgesloten. Ik doe het M. op dit vroege uur niet aan om de klim naar Dante's vieuw te maken, wat uitzicht moet bieden op het Badwater Basin.
En zo rijden we voordat we het weten Death Valley weer uit.
In Pahrump, halen we verse broodjes, beleg en koffie en zien de eerste slotmachine's in de supermarkt staan. De benzineprijs is in dit gebied flink lager, in El Portal betaalde we nog € 4.80 per gallon, nu is het $ 3,29. In Death Valley dorst de pomp zelfs dik $ 5 te vragen, in verhouding tot Nederland natuurlijk nog steeds laag maar we zijn Florida gewend he.
Op de hgw 15 zien we Las Vegas liggen, dat moet nog een paar dagen wachten dus we rijden door tot afslag 75, de hgw 169 op naar the Valley of Fire.
Dit is een state park waardoor er bij de entree $10 dollar betaald moet worden.
Wederom een prachtig park met weer heel andere rotsformaties wat erg goed berijdbaar is.
Bij Arch rock kijken we rond en spelen wat met de ground squirrel's die daar rond lopen. Hier redden we wederom een stel Duitsers, dit keer met een paar flessen water.

Ondertussen is de temperatuur weer naar 38 graden opgelopen en eigenlijk is het te heet om te lopen. Toch lopen we nadat we het bezoekerscentrum hebben bekeken de Mouse's Tank trail. Gelukkig is deze maar 0,5 mile want dat is echt genoeg met dit weer. Ik kan me niet herinneren dat ik zoveel water heb gedronken.

We rijden de weg nog af naar Fire Canyon en rijden dan naar Overton.

Overton is een dorp waar werkelijk niets te doen is op een flinke supermarkt, een restaurant en kroeg na.

Hier ligt the North Shore Inn Lake Mead waar we de goedkoopste kamer van onze reis hebben geboekt ($75) en dit is absoluut niet de slechtste. Het voormalige Best Western hotel is sinds mei in handen van een nieuwe particuliere eigenaar die alles heeft opgefrist. Als we opmerken dat er geen koelkast op de kamer staat wordt die direct gebracht.
Jammer genoeg is het nu nog echt te warm om van het zwembad gebruik te maken dus gaan we tijdig eten bij , Sugar's Home Plate, een restaurant wat je als je de recensies niet gelezen hebt voorbij zou rijden. De stukken vlees die ze hier serveren zijn echter voortrefelijk en zeg maar niet klein.
Om weer enige calorieen kwijt te raken wordt er na afloop tochnog even gezwommen, meer is er echter in Overton niet te beleven.

Car

Alabama Hills en Door naar Death Valley

We laten het hotel ontbijt voor wat het is. De ervaring tot nu toe is toch dat het al beschikbaar is weinig voorstelt. In Main St. halen we een broodje bij Erick Schat's Bakkerij, een van oorsprong Nederlandse bakker en zitten een tijdje in de zon op het terras.

Dan rijden we via de Hgw 395 verder richting Lone Pine.
Op de kruising van de 136 en 396 staat het informatiecentrum voor Death Vally en Alabama Hills.
In de Alabama Hills worden elk jaar nog ongeveer 50 western films opgenomen. Met een kaart rijden we voor een klein stukje terug Whitney Portal Road in. Vervolgens de onverharde Movie Rd in waar aan het eind een parkeerplaats is voor de trail to Arch.
M. besluit gezien het naar beneden lopende pad niet mee te gaan dus loop ik samen met K.
Mooi is het hier, elk moment verwacht je een cowboy om een hoek te zien komen.

Via een weg met rotsen genaamd Gary Cooper, Gene Autry en Randolph Scott rijden we terug. Je kan hier nog veel langer doorbrengen maar we willen Death Valley in.

We rijden langs een droog Owens Lake waarna er kilometers lang verspreid over het landschap Joshua Tree bomen te zien zijn.

Bij de naam Death Valley verwacht je een laagvlakte, zeker dit eerste stuk is niets van dat alles. De weg is weer flnk bochtig en daalt behoorlijk. Langs de weg zijn punten om eventueel radiator vloeistof bij te vullen en bijeen stijging van de weg wordt geadviseerd om de airco uit te zetten.
Fijn dat ze voor M. hier en daar vangrails hebben aangebracht. Ik hoor naast me een paar keer, het is dat ik al bijna 25 jaar getrouwd ben.......
Bij Stovepipe Wells begint het ook voor hem weer leuk te worden. We eten hier in de hitte onder een boom, de temperatuur is onderhand opgelopen naar 110 graden F (43,3 C), het in Lone Pine gekochte Subway broodje op en lopen de Mesquite Flat Sands Dunes op.

Vervolgens rijden we door naar de Salt Creek Trail en lopen de houten vlonder af. Water en visjes zijn in deze tijd van het jaar bijna geheel weg.
Doordat er een flinke warme fohn staat is het te doen maar na de trail zijn we blij dat de airco weer aan kan.

Het is drie uur en de Furnace Creek Ranch waar we vannacht slapen komt in zicht.
Ik heb ervoor gekozen om een hotelkamer te boeken ipv een cabin omdat de airco hier beter zou werken.
Je zou nu bij het zwembad kunnen gaan liggen of zelf sop de golfbaan kunnen gaan lopen maar dat kan volgende week ook nog (weliswaar een andere plaats, maar dat maakt niet uit)
Als de koffers op de kamer staan stappen we weer in de auto en rijden de Badwater Road op. Volgens de reisgids zou dit een onverharde weg te zijn, hij is echter inmiddels geasfalteerd. (speciaal voor M. want die keek me gisteren al bedenkelijk aan toen ik vertelde daar te willen rijden)
We rijden de onverharde weg naar Devils Golf Course toe een grote vlakte van zoutrotsen geerodiseerd door wind en regen.

Hierna komt het Badwater Basin inzicht, met zijn 86 meter onder zeeniveau het laagste punt in de VS.

We rijden de weg weer terug om de een richtingsverkeers Artist Drive te rijden. Wederom prachtig, wat een kleuren. Dit hebben we in Europa nog nooit gezien.

In Furnace Creek eten we bij het hotel bij het 49'er Cafe, onverwachts goed voor een locatie waar zo weinig te kiezen valt.
Op de hotelkamer werk ik buiten in de schommelstoel in de namiddag hitte het blog bij en de mannen kijken voor de zoveelste keer naar Kill Bill.

Om half acht stappen we voor de laatste keer deze dag in de auto. 4 miles naar het Zabriskie Point waar we op een heuvel met zeker 100 andere mensen naar de zonsondergang kijken.

Morgen weer een dag.

Car